THE MONSTROUS BOUQUET
studio omstand
Van 12 sept. t/m 18 okt. 2020 organiseerde Omstand de groepstentoonstelling The Monstrous Bouquet.
Op dit moment heerst er een collectieve beklemmende stemming die verband houdt met de hedendaagse realiteit van sociaal-economische ongelijkheid, destructieve mannelijkheid, vluchtelingencrisis, racisme, discriminatie, patriarchale structuren, klimaatcrisis, opgelegde schoonheidsidealen, Covid-19, machtszucht, machtsmisbruik, mensen die met burn-outs en depressies te maken krijgen en/of snelle (technologische) veranderingen niet bij kunnen benen.
Naast het actuele gemeenschappelijke gevoel van dreigend onheil bestaan er ook persoonlijke angsten en trauma’s. Is het niet eng dat angst je zo kan manipuleren, jou dermate in zijn greep kan hebben? Neemt angst toe of af wanneer je het deelt? Scherpe vormen kunnen het lichaam verwonden en doden. In welke gestalten, geluiden en geuren herkennen we nog meer verdringing van fysieke, mentale en/of emotionele veiligheid? Is het ethisch verantwoord om ter vermaak angst op te wekken of duistere situaties na te bootsen als je er zelf niet al eens gedwongen aan bent blootgesteld? De groepstentoonstelling The Monstrous Bouquet brengt werken samen die dit soort vragen opwekken, het sinistere karakter in de kunst benadrukken en de grote sociale onrust van onze generatie zichtbaar maken.
Mireille Tap, curator van The Monstrous Bouquet
Deelnemende kunstenaars:
Josefina Anjou
Sjef van Beers
Linnéa Gerrits
Thijs Jaeger
Rob Groot Zevert
Robin Kersten
Marga Knaven
Comfort Ball (Bin Koh & Sumin Lee)
Lucia Leuci
Jurgis Lietunovas
Claire van Lubeek
Reba Maybury
Christian Thomsen a.k.a. Fjorsk
Yannick Val Gesto
Josefina Anjou is in Stockholm geboren, werkt en woont in Amsterdam en studeerde in 2019 af aan de Gerrit Rietveldt Academie, Amsterdam.
Haar werk kan worden omschreven als fantastierijk en mystiek, terwijl het toch voortkomt uit een enigszins solide en echte plek. Haar basis ligt in de schilderkunst, maar vaak gebruikt ze 3dimensionale vormen om een beeld uit te breiden. Elk werk is een co-creatie waarbij de kunstenaar een van de acteurs is die het werk doet manifesteren. De bedoeling van het werk dat ze maakt is om de kijker eraan te herinneren dat ze naar iets kijken, door iets anders heen. Als kind keek ze veel in scheikunde- en natuurwetenschappelijke boeken voor hun onbedoeld mooie beelden. Ons beeld van de meest elementaire bouwsteen in de Newtoniaanse natuurkunde, het atoom, wordt gekenmerkt door een artistieke visualisatie. Volgens haar is het eerder romantisch dan bedreigend. Ze verwijst graag naar fantasy en andere sciencefiction beeldbanken, omdat ze met één voet in de ervaren wereld staan en met de andere los in de lucht. De abstractie in haar schilderijen ontstaat door het voeden en kanaliseren van haar intuïtie. Dat is spiritueel.
Josefina Anjou | Quantum Cloud | 2018 | & Airborne No. 3 | 2019 | foto: Koen Kievits
Josefina Anjou | Airborne No. 3 | 2019 | foto: Linnéa Gerrits
Josefina Anjou | Quantum Cloud | 2018 | foto: Linnéa Gerrits
Sjef van Beers maakt films met behulp van data en beeldherkenning.
Beeldherkenning is belangrijk voor projecten waar grote bedrijven in Silicon Valley momenteel aan werken. Bijvoorbeeld augmented reality-brillen en zelfrijdende auto’s. Daarom zijn veel partijen, zowel universiteiten als bedrijven, ermee bezig om dit te ontwikkelen. Nagenoeg alle beeldherkenning leunt op datasets van woordenstructuren, met per woord duizenden foto’s. Deze datasets worden aangelegd met behulp van mensen. Het meest gebruikte platform hiervoor is Amazon Mechanical Turk. Hier beschrijven mensen wat er op foto’s te zien is voor doorgaans niet meer dan een paar cent per afbeelding. Het uurloon van de turkers is daarom meestal ver beneden minimumloon.
Sjef van Beers | MTurk images | video | 2020 | foto : Koen Kievits
Sjef van Beers | MTurk images (2 filmstills) | video | 2020
Dat liedje dat je vanmorgen in de supermarkt hoorde dat zes uur later nog steeds in je hoofd zit en als een echo herhaald wordt. Je hoofd kan een vuilniszak vol gruwelijke en mooie dingen worden die als een stream of consciousness in elkaar overlopen. Geïnspireerd door haar eigen stream of consciousness creëert Linnéa Gerrits nieuwe werelden gevuld met “gewone” alledaagse objecten, kamers, liedjes, wezens en gemompel. Deze wezens worden onderweg opgepikt en beginnen een eigen leven te leiden. Sommige kent ze van het echt leven en andere van een scherm. Samen worden ze één grote gelukkige familie. Gerrits is voortdurend in de war door haar eigen werk, maar voelt niet de behoefte om dingen te verduidelijken of teveel uit te leggen. De verwarring is het mooiste deel. Hierdoor komt haar werk samen als één grote waas, getransformeerd in theatrale sculpturen, fotografie, tekst en geluid.
Linnéa Gerrits | Sticky Walls | 2019 | foto: Linnéa Gerrits
Linnéa Gerrits | Sticky Walls | 2019 | foto: Linnéa Gerrits
Linnéa Gerrits | Bjorklundsgatan | 2020 | foto: Linnéa Gerrits
Onze huidige vorm van digitale communicatie is volgens Thijs Jaeger een wijdverspreid raster, dat ons moderne leven beïnvloedt en vormgeeft en onze relaties begeleidt en onderhoudt. We kunnen bijna alles zelf leren via internet. We leven bijvoorbeeld in een tijd waar je een huis huurt zonder de eigenaar te kennen, of een taxi service regelt die zelf geen auto’s bezit. Kortom de eigenaar is niet meer van belang. Jaeger associeert deze manier van denken naar de tijd van de neanderthalers, een tijd waarin alles in de natuur namelijk diende als gereedschap, en het concept van auteurschap niet bestond. Op een vergelijkbare wijze gebruikt hij internet; als een universeel gereedschap, waar auteurschap geen rol speelt.
Als gebruikers van het internet zijn we constant bezig met informatie en communicatie. We verlangen als mens naar structuur een bepaald levensdoel. Net zoals bij religie en mythen speelt het internet ook met eenheid, structuur en levensdoelen. Als kunstenaar beïnvloedt dit alles hem om als tegenhanger van dit netwerk, een nieuw netwerk te creëren. Een netwerk waarbij verbanden worden gemaakt met onbekende religies, complottheorieën en spinsels van anonieme auteurs. Een netwerk waar absurditeit, realiteit en simulatie van de werkelijkheid kunnen samensmelten tot een volstrekt nieuwe eigen realiteit. Een (Do It Yourself) D.I.Y. technologie tegenover de moderne hightech technologie. Zijn werk zou kunnen worden opgevat als relikwieën van deze alternatieve religie.
Thijs Jaeger | Devotion | keramiek, onderstel van staal | 2020 | foto: Linnéa Gerrits
Thijs Jaeger | Devotion | keramiek, onderstel van staal | 2020 | video: Valentina Gal
Thijs Jaeger | Devotion | keramiek, onderstel van staal | 2020 | foto: Valentina Gal
Groot Zevert heeft een brede scope: hij is beeldend kunstenaar, curator, ontwerper, organisator, producent en adviseur van beeldende kunst en beeldende kunstprojecten. Hij produceert beeldende kunst, van toegepaste kunst, installaties en keramiek tot grote ruimtevullende installaties. Commentaar op ruimtelijkheid en ruimtegebruik vormde eerder een belangrijk onderdeel binnen zijn oeuvre. Eerst in geometrisch abstracte driedimensionale beelden en vervolgens in werkstukken en projecten waar figuratie en ‘een doelmatig karakter’ een steeds grotere rol kregen toebedeeld. Hij werkt in verschillende ruimtelijke media, zoals met video of performance. En met alle soorten materialen zoals klei, staal, hout, papier, kunststoffen, etc. Ook daarin zijn toeval en reactie bepalend. Door te kiezen voor keramiek als medium is zijn werk steeds meer terloops geworden, alsof het er niet toe doet. Hij maakt nu beelden van klei, die het midden houden tussen herkenbaar en abstract / abstract en onherkenbaar. Het creatieve proces en vakmanschap is daarbij voor Groot Zevert net zo belangrijk als het eindresultaat.
Rob Groot Zevert | Mushroom series | keramiek, epoxy composiet | 2019- 2020 | foto: Linnéa Gerrits
Rob Groot Zevert | Mushroom series | keramiek, epoxy composiet | 2019- 2020 | foto: Linnéa Gerrits
Rob Groot Zevert | Mushroom series | keramiek, epoxy composiet | 2019- 2020 | foto: Linnéa Gerrits
“De natuur is niet meer het domein van de dieren alleen, maar ook van de dingen. De grens tussen het levende en levenloze vervaagt.” – Maxim Februari.
Deze quote van Februari beschrijft het voort durende onderzoek van Robin Kersten naar het natuurlijke en onnatuurlijke. Meer specifiek: hoe we elementen toevoegen aan het menselijk lichaam zoals het is gemaakt door de natuur en hoe onze omgeving haar beïnvloed. De wrijving die ontstaat tussen maatschappelijke verwachting en hoe we met de sociale verbinding omgaan. Op welke manier beïnvloeden objecten ons en andersom: Hoe projecteren wij onze menselijkheid op objecten? Dit alles komt terug in textiele werken, schilderijen en installaties die ze maakt, waarbij de verschijning van warmte onderdeel is van het materiaal.
Robin Kersten | Anosmia (tapestry) & C6H120 (fragrance) | 2020 | Foto: Linnéa Gerrits
Robin Kersten | Anosmia (tapestry) & C6H120 (fragrance) | 2020 | Foto: Koen Kievits
In het werk van Marga Knaven is materialiteit veelzeggend en allesbepalend. Materialen die imponeren. Soms door hun fysieke verschijningsvorm – broos en kwetsbaar. Soms door hun zintuigelijke impact – je kunt je er niet aan onttrekken.
Knaven begon als keramiste en raakte in de ban van porselein. De kwetsbare schoonheid en lange geschiedenis van dit materiaal prikkelden me op zoek te gaan naar de grenzen van deze bijzondere klei en slaagde erin om flinterdunne vellen te gieten die ze ogenschijnlijk achteloos in de ruimte achterliet. Tegenwoordig werkt ze met rubber. Fysiek zeer uitgesproken maar als materiaal minder afstandelijk. Het voelt verwant aan huid, als massa. Het laat zich samenvoegen en verbinden, soepel en voortdurend flexibel. De broosheid in haar werk heeft nu plaatsgemaakt voor nabijheid, in een verkennende verbinding van ritme, kleuren en patronen. Het resultaat zijn grote aanwezige vormen die in onverwachte lichtheid en transparantie uitwaaieren. Tot de verbeelding sprekend en tegelijkertijd vreemd, om aandacht vragend en ongrijpbaar.
Marga Knaven | Aardschors | rubber | 2014 | foto´s: Linnéa Gerrits
Comfort Ball (Bin Koh, Sumin Lee)
Comfort Ball is een gastronomisch georiënteerd kunstcollectief georganiseerd door beeldend kunstenaars en performers Bin Koh (KR) en Sumin Lee (KR). Ze benaderen hun project vanuit het sociopolitieke concept om voedsel als middel te gebruiken, en koken als actie. Als Aziatische vrouwen die in een Europees land wonen en in een restaurant werken, geloven ze dat voedsel kan spreken over hun precaire situatie, hun vreemdheid kan vertegenwoordigen, maar bovenal dat voedsel deze vragen en discoursen op de zachtst mogelijke manier kan openen. Ze vervormen en verdraaien een traditionele manier van koken met voornamelijk Aziatische ingrediënten om een buitenaards decor te formuleren. Dit decor spreekt voor zich om te laten zien hoe zij als Aziatische vrouwen in de westerse samenleving worden weergegeven, waarbij ze parallellen vinden tussen het zijn van laagbetaalde horecamedewerkers en Aziatische vrouwen in de westerse samenleving die tegelijkertijd gefetisjiseerd en vervreemd worden. Ze pakken deze observatie en ervaring aan door te koken en benadrukken de blikken van fetisjering en onwetendheid onder de naam ‘exotisme’ binnen hun lichaamspolitiek. Hun act manifesteert niet alleen Aziatische vrouwen, maar ook de queer en trans mensen onder ons, en mensen met een handicap. Comfort Ball heeft meerdere evenementen georganiseerd in het Stedelijk Museum, Paradiso Amsterdam, NDSM nursery square en Het Nieuwe Instituut.
Comfort Ball (Bin Koh, Sumin Lee) | Tar for Mortar | performance | 2020 | foto´s: Koen Kievits
Comfort Ball (Bin Koh, Sumin Lee) | Tar for Mortar | performance | 2020 | foto: Linnéa Gerrits
In haar observatie van het alledaagse leven verkent Lucia Leuci in wezen twee centrale thema’s: het existentiële, waarmee de kunstenaar zoveel bedoelt als het vastleggen van individuele bestanen die in de echte wereld gevonden kunnen worden, en het stedelijke, waarbij de stad metaforisch gezien wordt als een plek die het bestaan van elk individu beïnvloedt. Beide spanningen drukken een sociologisch lexicon van het alledaagse leven uit, gefilterd door een synthese en een niet-analytisch oog, wat zich uit in een onduidelijk gebruik van meerdere media. Voortdurend beweegt ze tussen immateriële, emotionele en metaforische inhoud naar de tactiele substantie van sculptuur, installatie, schilder- en tekenkunst. De kunstenaar experimenteert op een intuïtieve en empathische manier met de materialen, waarbij ze vaak hun minst conventionele eigenschappen onderzoekt en ons uitnodigt om ze op nieuwe manieren te begrijpen en te interpreteren. Lucia Leuci creëert een symbolisch vocabulaire door de lyrische observatie van de ordening van hedendaagse ruimtes en de onstabiele grenzen van hun categorisering, in termen van individualiteit en collectiviteit, lichamelijkheid en immaterialiteit, beweging en onveranderlijkheid. Haar werken zijn omgevingen die op een metaforisch niveau functioneren, door een soort fysieke persistentie van ervaring en verkenning. In haar onderzoek worden gewone en kostbare materialen gemetaboliseerd die vervolgens gecombineerd en getransformeerd worden tot geaggregeerde structuren. Deze fysieke en mentale systemen stralen een getransformeerd en ander bewustzijn uit, en worden ‘wezens’ die ondergedompeld zijn in een vitale energie, in herinnering van de persoonlijke en collectieve geschiedenis.
Lucia Leuci | Child Sculpture (roaming) | 2020 | foto: Linnéa Gerrits
Lucia Leuci | Child Sculpture (roaming) | 2020 | foto: Rob Groot Zevert
Lucia Leuci | Child Sculpture (roaming) | 2020 | foto: Koen Kievits
The Secret Generator is een werk dat een gedicht van een hacker volgt. Het onderzoekt welke online processen we missen terwijl we gehypnotiseerd zijn door onze steeds digitalere dagelijkse routine. Het verkent de sentimentaliteit en de strijd van technologisch bekwame enthousiastelingen die proberen de barrières te doorbreken die zijn opgebouwd door bedrijven. Bedrijven die steeds meer heersen over de digitale wereld en beslissingen nemen zonder rekening te houden met de stem van de ‘digitale burger’. De film duikt langzaam onder in een nachtmerrieachtige esthetiek van verschillende softwaretools, bedoeld om de onzichtbare digitale onderdrukker te bestrijden, en bouwt een griezelige toon op, waarin magisch denken wordt verweven met logische gevolgen. Het gedicht verandert in een klaagzang na een duizelingwekkende ervaring van transformerende vormen, sommige digitaal gezien, andere fysiek, maar deze werelden zijn versmolten.
Jurgis Lietunovas | Closed Curtain, Bright Blue Light | video-loop (00:05:04) | 2020 | foto: Koen Kievits
Jurgis Lietunovas | Closed Curtain, Bright Blue Light | video-loop (00:05:04) | 2020 | 2 filmstills
Gebruikmakend van visuele strategieën die zijn geïnspireerd door horror, gore en camp-esthetiek, creëert van Lubeek microkosmossen die de constructiviteit van de werkelijkheid waarin we leven weerspiegelen en onthullen, terwijl ze tegelijkertijd het feit blootleggen dat de wereld zoals we die kennen ook gefabriceerd is. Het is het product van ideologieën die gebaseerd zijn op de verheerlijking van mythische normen en de tegenhangers daarvan: de uitsluiting en uitbuiting van de “monsterlijke” ander. De keuze van het 3D-modelapparaat en de ambachtelijke uitstraling van Van Lubeeks werken tarten de traditionele scheidslijn tussen westerse beeldende kunst en de lang ondergewaardeerde “kleine” kunstvormen, die variëren van toegepaste kunst tot kunstnijverheid en decoratie: domeinen van vrouwen en niet-westerse culturen, de ware onderdrukten van de moderniteit.
Claire van Lubeek | Hot Bones | sculpture (kijkdoos) | 2018 | foto: Linnéa Gerrits
Claire van Lubeek | Hot Bones | sculpture (kijkdoos) | 2018 | foto: Rob Groot Zevert
Claire van Lubeek | Hot Bones | sculpture (kijkdoos) | 2018 | foto: Rob Groot Zevert
Reba Maybury is schrijver, kunstenaar, docent en politiek dominatrix. In 2015 richtte ze Wet Satin Press op, een uitgeverij die excentrieke mannelijke bedrijfsseksualiteit onderzoekt. ‘Dining with Humpty Dumpty’ is haar eerste novelle en kwam uit in 2017. Ze woont in Londen, doceert een programma in subversief denken aan Central Saint Martins en is geboren in 1990. Haar radioshow ‘Mistress Rebecca’s World’ wordt regelmatig uitgezonden op de NTS. Arcadia Missa vertegenwoordigt haar en ze heeft tentoongesteld en voorgelezen bij Karma International, Los Angeles, Bridget Donahue, New York, Gavin Brown’s enterprise, New York, Schloss, Oslo, Balice Hertling, Parijs, Museum of Modern Art, Warschau, White Columns, New York en P.P.O.W, New York, ICA, Londen en Luma Westbau, Zürich.
Reba Maybury | Fun | 2018 | foto: Koen Kievits
Reba Maybury | Fun | 2018 | foto: Linnéa Gerrits
Christian Thomsen a.k.a. Fjorsk
In his work Fjorsk explores mythology within contemporary culture. He always has been drawn toward the archetypal imagery in folklore, in particular the inherent and universal symbols stemming from and shared across multiple cultures. Initially, it was simply visual pleasure that entranced him. Years later, through study, he was impressed and fascinated by the language of symbols. Using images and elements from variety of sources ranging from Norse mythology to art history to pop-culture. He creates a language that blurs the boundaries between high and low culture. With this conscious ambiguity he is attempting to reveal these archetypal narratives and their reflection in society, how the subject relates to the world at large, connecting layers of meaning, time and history to each other.
Myth is a representation of dominant ideology (according Roland Barthes). The myth or mythology of today happens most online as internet memes, referring to cultural units that spread rapidly via internet technology. The meme is, like the myth, an image divorced from its construct, stated as an indisputable fact. This hermetic way of re-purposing images and materials allows Fjorsk the potential of changing the view on what is already there. How we can look towards the world and the information it holds. The images and objects are formed, dissected, replaced and being used of added up back together in an new formation. Within this process they have been used to gain a new content and therefore have been stripped from their original meaning. Fjorsk’s intention is to bring a plurality of materials and formal components in balance, in order to evoke an experience of order between fragmentary elements.
Fjorsk | Chaoskamf | 2019 | foto: Linnéa Gerrits
Fjorsk | Untitled | 2020 | foto: Linnéa Gerrits
Yannick Val Gesto (born 1987, Borgerhout, living and working in Hemiksem, Belgium)
Yannick Val Gesto is a Belgian artist most interested in cyberculture, psychology and image- making. His work explores the impact of globalization and digitalisation on our mental health. For this he explores virtual worlds and brings together analog and digital techniques. Val Gesto’s drawings manifest from the tension between the subconscious mind and awareness. The beauty of human imperfection, emotion, and how this relates to digital aesthetics, accuracy.
