OP DE HUID

OP DE HUID
door Gastcurator: Jaap Kroneman i.s.m. Omstand
van 23 oktober t/m 28 november 2021

Deelnemende kunstenaars:
Jivan van der Ende
Eefje Wijnings
Robin Speijer
Anya Janssen
Eduards Zarins
Marten Hendriks

Bij de opening 2 performances:
– Jivan van der Ende
– Paul Heusinkveld

door Jaap Kroneman:

OVEREENKOMSTEN EN VERSCHILLEN

Op de academie heb ik bedacht of iemand anders heeft het bedacht, dat weet ik niet meer. In dat geval heb ik het onthouden – al geloof ik toch dat ik het zelf bedacht heb – Hoe-dan-ook!  Op een gegeven moment zeiden wij klasgenoten tegen elkaar: Als de huid van het schilderij goed is dan is het schilderij goed. En dan knikten wij naar elkaar; schaapachtig.
On Fabric was de werktitel voor deze tentoonstelling (een titel die behalve mij, niemand beviel). Rob stelde een andere titel voor: Op De Huid. Daar kon ik niets tegen in brengen. Dat was, is, een prachtige titel. Ik zou willen dat ik hem zelf bedacht had.

Zijn al de werken in deze tentoonstelling op de huid? Is van alle werken de huid goed? Werkt het ook andersom? Als het werk goed is, is dan de huid ook goed? Of kun je zeggen: dit is een geweldig schilderij ook al heeft het een afschuwelijke huid. Of: juist omdat het een afschuwelijke huid heeft, is het een goed schilderij. Heeft een video ook een huid?

\\

Het vertrekpunt voor deze tentoonstelling was het werk van Jivan van der Ende en Eefje Wijnings; twee kunstenaars met een achtergrond in de mode. Maar waar Eefje zich verzet tegen iedere vorm van inhoud, betekenis of concept en alleen maar denkt aan vorm, kleur en textuur, onderzoekt Jivan het ontstaan van betekenis en de verandering hiervan. Hoe objecten zoals kledingstukken bijvoorbeeld worden geassocieerd met status en politieke machtsstructuren. Zij gebruikt dat om tot verfijnde installaties te komen. Want dat delen zij; vanuit de mode, een streven naar perfecte afwerking.

Met Rob Groot Zevert begon een speurtocht naar kunstenaars uit de mode en al snel ook naar kunstenaars die iets met textiel deden. Er was niet veel dat mijn kritiek kon doorstaan, temeer doordat ik naar dat textiel was gaan kijken met de ogen van Jivan en Eefje; hoe kunstenaars hun textiel afwerken, het is verschrikkelijk, het deed pijn aan mijn ogen. En ik dacht: ‘wat ben ik aan het doen?’ Ik liep te zoeken naar snippers textiel in de kunst. Verzamelen, verzamelen; het begint met 1 leuke koffiepot en het eindigt met alles waar een tuit en een oor aan zit.

Op Instagram zag ik twee onvoltooide schilderijen van Robin Speijer. Ik kende haar werk al wel, via Instagram, maar ik was nog niet overtuigd. Geplooide lappen, heel precies geschilderd. Het leek mij toen nog te veel vorm. Maar deze onvoltooide schilderijen spatten in mijn gezicht. En zo precies geschilderd leken ze toch ook weer niet te gaan worden.

In mijn hoofd begon ik de tentoonstelling al in te richten: De twee schilderijen van Robin in de accuruimte, naast elkaar, met daar schuin tegenover de film Theatre Study van Eduards Zarins. In deze korte film draagt Eduards Zarins een kostuum, beweegt zich in een decor en speelt hij een rol. Alles is bedekt. Maar als ik hem zie in deze film dan zie ik hem naakt. Ik zie Eduards die zich afvraagt: wie
ben ik, waar ben ik; wat ben ik, WAT MOET IK DOEN. Ik zie Eduards en ik zie mijzelve.

Ik nodigde Anya Janssen uit. Dat wilde ik eigenlijk al de hele tijd, ook toen de titel nog On fabric was. Anya’s werk en zijzelf, hebben een link met mode. Vind ik. Ze wordt vertegenwoordigd door Torch Gallery en ze heeft allemaal vrienden in de mode, tenminste dat denk ik altijd. Ze was altijd al jaloersmakend veel meer hip. Nu kan ik zeggen: schilderijen waar huid, veel huid, op te zien is. Maar dan val ik weer in mijn eigen koffiepot. Anya is, in mijn ogen, in Arnhem een vreemde eend in de bijt. Ik wist niet eens zeker of zij wel in Arnhem gestudeerd had. Haar werk is onarnhems. Anya overtreed achteloos alle regels voor de schilderkunst zoals ik die op de academie geleerd meen te hebben.

Ik ben via faceboek lid van Marten Hendriks. Aan hem heb ik nogal wat regels voor de schilderkunst overgehouden, al zal hij zeggen dat er geen regels voor schilderkunst bestaan; (toch weer één van die regels.) Hij postte luciferdoosjes. Doordat die zo klein zijn kun je op de foto’s zien wat ik bedoel met huid. Crispy in de digitale fotografie. Tegelijkertijd zou ik willen dat die doosjes schilderijen zijn
van 2 bij 2 en een halve meter. Nadat ik hem uitnodigde voor deze tentoonstelling is hij die werken blijven posten op het gezichtsboek. En telkens dacht ik: ja maar dan heeft iedereen het toch al gezien, maar tegelijkertijd wil ik het werk nog steeds in het echt zien, net zoals het werk van Robin en Anya.

IMPRESSIE OPENING

Jivan van der Ende
– ‘Muscular Growth’ 2021 (video)
– ‘Muscular Growth + De Politieagent’ 2020-2021 (video-installatie)

Eduards Zarins
Theatre Study 2016 (video)

Marten Hendriks
– zonder titel (Schikkingen van beschilderde omslagen van luciferdoosjes op grijsboard)
– zonder titel (Beschilderde luciferdoosjes in opeenvolging)

Anya Janssen
– Clouddweller 2 & 3 2020
– Indigochild 2021
– Is this real 2 (Storm) 2019

Eefje Wijnings
– Liquid abstract 2021
– Mountain Series 2021

Robin Speijer
– Shutter Dance 2020, (hierboven)
– Pahoehoe 2021
– Laminaria 2021