I am the house, I said

De bovenste foto is een foto uit de serie ‘Working moodboard Nora Hansen’ – gemaakt door Lisa Klosterkötter, de andere foto’s van de werken en van de opening zijn van Djangpo van Ardenne.

De tentoonstelling I am the house, I said  opende op 28 sept. 2024  en duurde t/m 9 nov. 2024 en werd samengesteld door Lisa Alice Klosterkötter, uit Keulen. De tentoonstelling toonde het werk van Nora Hansen, ook uit Keulen, aangevuld met werk van Brieke Drost en Kinke Kooi, beide uit Arnhem, Josefine Reisch uit Berlijn en Mary Lake en Paula Erstmann, respectievelijk uit Amsterdam en Berlijn.

Lisa Alice Klosterkötter tijdens de opening

I am the house, I said
is het resultaat van een verhaal dat begon met een narratief startpunt dat beeldend kunstenaar Nora Hansen ontwierp voor haar tentoonstelling in Omstand, waarbij ze het huis van Omstand, haar gebouw en haar omgeving als uitgangspunt nam. In het scenario dat de bezoekers door de tentoonstelling en haar verschillende hoofdstukken en fasen leidt kiest de verteller het perspectief van het huis en doet verslag van een utopische, fantastische gebeurtenis. De verhaallijn in de tentoonstelling worden gekenmerkt door een verschuiving in de tijd. Scènes uit het verleden en futuristische scènes vloeien hierbij in elkaar over:

In de tentoonstelling werden nieuw geproduceerde en bestaande werken van Nora Hansen getoond, waaronder tekeningen op papier en textiel, digitale prints op stofbanen, borduursels, kledingstukken, objecten en installaties die, verenigd in één overkoepelend thematisch raamwerk, het site-specific verhaal vormen. De tentoonstelling bevatte daarnaast schilderijen en tekeningen van kunstenaars Brieke Drost, Kinke Kooi en Josefine Reisch, evenals een geluidsinstallatie van Mary Lake. De tentoonstelling strekte zich uit over de zes tentoonstellingszalen van Omstand en volgde een leesrichting die zich chronologisch liet aflezen. Het glazen paviljoen op de binnenplaats fungeerde hierbij als de proloog. Gevolgd door de betegelde accuruimte, die zich met zijn heldere, koele en op zichzelf staande structuur volledig leek aan te passen aan de getoonde inhoud. Vervolgd door de drie kamers van de Turbinekamers die achter elkaar liggen en in elkaar overgaan. De ruimtelijkheid en tegelijkertijd hoekige aard van deze kamers bood ruimte voor koppeling, verdeling en opeenvolging, maar ook ruimte om vooruit en terug te wijzen. Tot slot was daar het Trafohuisje, een paar honderd meter verwijderd van het hoofdgebouw, aan het einde van de Broekstraat, een voormalig transformatorhuisje dat door zijn oorspronkelijke gebruik symbolisch fungeert als brug voor de omliggende buurt. Hier werd een videowerk van Nora Hansen tentoongesteld dat inzicht gaf in de ontwikkelingsprocessen van het project, de conceptuele achtergrond, de referenties en het locatiegebonden onderzoek. Tijdens de opening, maar ook tijdens de finissage vond er o.l.v. Nora Hansen  een performatieve wandeling plaats door de buurt rondom Omstand. Bezoekers konden gedurende de tentoonstellingsperiode deze wandeling ook zelfstandig volgen aan de hand van een plattegrond en een bijgevoegde folder met tekst en uitleg. De tentoonstelling werd afgesloten met een bijeenkomst waarbij kunstenaar en kok Paula Erstmann een culinaire maaltijd verzorgde.

Omstand is gevestigd in een gebouw dat in 1927 in gebruik werd genomen als elektriciteitscentrale en sinds 2015 fungeert als platform voor hedendaagse kunst. Oorspronkelijk was dit de rand van de stad en hoofdzakelijk in gebruik als industriegebied, met gebouwen die ooit een rol speelden in de energievoorziening, melkfabriek, slachthuizen en pakhuizen waren. Momenteel maakt dit gebied een grote transformatie door als  woongebied. Veel van de oude gebouwen en ruïnes zijn  gesloopt. Een paar gebouwen zijn verbouwd en gerenoveerd en herbergen nu kantoren, ateliers en werkplaatsen. Het terrein wordt begrensd door de Rijn en ligt dichtbij de historische brug, allemaal op loopafstand van Omstand.  Sommige van de voormalige industriële gebouwen zijn bekleed met reliëfs uit de jaren 1920 en 1950, die de inhoud van hun voormalige industriële activiteit op een picturale, soms gecodeerde, soms zeer toegankelijke manier weergeven. Zo zijn op het oude Onderstation van de P.G.E.M.-centrale verschillende stenen scènes, symbolen en figuren te zien waarvan de lichamen en gebaren geladen lijken en die duidelijk geëlektriseerd zijn – hun haar staat letterlijk overeind. Deze bliksemachtige, gekartelde vormen doen denken aan de beeldtaal van pictogrammen, waar bliksem meestal op gevaar duidt, of aan strips en manga, waar soortgelijke symbolen woede, kracht, empowerment of zelfs verlichting kunnen symboliseren, maar ook snelheid, botsingen en explosies. Zelfs zonder kennis van de expressieve reliëfs die Omstand omringen en zijn geschiedenis als voormalige energiecentrale, zul je het huidige gebouw ervaren als een levendige en dynamische plek voor kunst, ontmoetingen, gezelligheid, netwerken en ondersteuning.

Nora Hansen
onderzoekt in haar werk de verstrengeling en onderlinge verbondenheid van systemen. De nieuwe tekeningen in de serie I am the house, I said getuigen van een woud van verwijzingen, een overladen verweving van talloze referenties, betekenisniveaus, ordeningssystemen, landmeetkundige en structurerende principes, synoptische verbindingen en onontwarbare verstrengelingen. Te zien zijn paddenstoelen, borduurkaarten, printplaten, details van elegante kledingstukken en florale en fysieke fragmenten die samensmelten tot een weelderige stortvloed van verschillende beeld- en betekenisniveaus, die, gespiegeld, voltooid en gemanifesteerd,  samenkomen in een symmetrische as om een ornamentale climax te vormen.

Kinke Kooi
De gefragmenteerde huizen in de tekeningen van Kinke Kooi zijn omgeven door een gloeiende, glinsterende aura. Ze belichten de duisternis van binnenuit. Het gepersonifieerde huis is hier het magische toevluchtsoord van een heks, een bewoond lichaam vol schitterende kostbaarheden.

Brieke Drost
Brieke Drost creëert met haar schilderijen op klein formaat een plek vol glinsterende kunstschatten.

Josefine Reisch
De schilderijen van Josefine Reisch gaan over het concept van de bruidsschat. Een transactie van geschenken en huisraad als onderdeel van een huwelijk. Een uitwisseling van huis tot huis, bedoeld om de nieuwe basis van een huishouden te vestigen binnen het kader van hun traditionele waarden.

Mary Lake / Paula Erstmann
In de achterste kamer van de Turbinekamers lokt de compositie van Mary Lake ons naar het binnenste van het gepersonifieerde huis, diep in het lichaam, dat wordt gevuld en opgewarmd met het voedsel van Paula Erstmanns culinaire interventie.