Een specifiek motief is er niet te vinden in de schilderijen van Nils Bleibtreu, het schilderij zélf is het motief. Zijn abstracte werken verlaten het klassieke formaat van verf op doek en bewandelen verrassende paden die zelfs kunnen leiden tot sculpturale manifestaties. Een centraal thema in de werken is het specifieke gebruik van materiaal. Bleibtreu kiest bijvoorbeeld voor polyester golfplaten die hij rangschikt en vervolgens bespuit deze met heldere kleuren. De sterk lichtgevende kwaliteit ervan wordt naar voren gebracht door het gebruik van autolak, wat nog versterkt wordt door het feit dat verschillende lagen van deze polyester golfplaten op elkaar worden geplaatst, waardoor de verflagen door elkaar heen beginnen te lopen. Sommige schilderijen roepen objectachtige associaties op wanneer doeken en panelen van verschillende formaten bij elkaar gehouden en omlijst worden door spanbanden.
In zijn verlangen te experimenteren kwam Bleibtreu uiteindelijk toch weer uit bij het doek en is hij zich opnieuw gaan verhouden tot het klassieke formaat van de schilderkunst. Af en toe zijn er nog sporen te vinden van het aanbrengen van verf met een penseel, maar wat er voornamelijk op het doek waar te nemen is, is eerder een spoor dan een schilderkunstig gebaar. Omdat het scheppingsproces niet uit de werken zelf kan worden afgeleid, krijgen de haptische kwaliteit van zowel de verfsporen als het doek zelf een speciale betekenis. Het afwisselende repertoire van sporen, verkleuringen en verfresten creëert een compositorische constructie en laat een indrukwekkend geheel achter. (Tekst door Raphael Nocken)
Nils Bleibtreu (1987 Dortmund, woont en werkt in Düsseldorf) studeerde aan de Kunstakademie Düsseldorf, waar hij afstudeerde als Master bij professor Tal S. Rosenzweig. Hij heeft solotentoonstellingen gehad in Düsseldorf, Kopenhagen en Dortmund en groepstentoonstellingen in Duitsland, Nederland, Denemarken, Zwitserland, België, Brazilië en de VS.