De keramische objecten van Wilfried Nijhof (1964)
tonen een veelzijdig gebruik van klei. Construeren en decoreren vallen samen. Diverse motieven worden met elkaar verenigd tot een harmonieus, maar ook ambivalent geheel. In de glazuurbehandeling ontstaat een verleidelijke, zijdezachte, stoffelijke tactiliteit. Het werk lijkt te willen behagen, maar zet tevens op het verkeerde been.
