Narges Mohammadi, NL/AF, 1992, (woont en werkt in Den Haag, NL) is kunstenaar, curator en DJ. Na haar studie kunstgeschiedenis, moderne en hedendaagse kunst aan de Universiteit Utrecht, studeerde ze Beeldende Kunst aan de KABK in Den Haag. Haar artistieke praktijk komt voort uit een positie van “tussenheid” – een zogenaamde tussenruimte ingebed in culturele geschiedenissen die Mohammadi vertaalt in installaties en sculpturen. Haar werken worden gekenmerkt door een spel met geuren, kleuren, symbolen en gebruiken afkomstig van verschillende culturele erfenissen. Door gebruik te maken van eenvoudige en breed toegankelijke materialen in een omgeving die ze schijnbaar ontgroeid zijn, laat ze verschillende ervaringen van het idee van “thuis” samenkomen. Naast haar artistieke praktijk heeft ze gewerkt als freelance curator voor onder andere (A)WAKE, New Radicalism en Queering the Church, en maakt ze deel uit van het internationale queer kunstenaarscollectief beuys bois. Haar werk is opgenomen in de collectie van Museum Voorlinden en de Kunstcollectie van het Amsterdam UMC. Ze heeft deelgenomen aan tentoonstellingen in Framer Framed, Galerie Ron Mandos, Het HEM, Kunstverein Wagenhallen (DE), Villa Mondriaan en Academiegalerie Utrecht.
Instagram: nrgs_momadi
In gratitude, houten constructie en gips, 2,4m x 2,90m x 3,30m, 2021 (Foto’s Ivonne Zijp)
(Beschrijving van het werk) Het op en af lopen van de trappen van Omstand – er zijn treden aan de voor- en achterkant van de ruimte – deed me denken aan de paar traptreden voor onze eigen deur toen ik klein was. Je kon de drie treden oplopen tot er een platform was waarop je de voordeur kon bereiken. Een paar jaar later, toen we eindelijk voet konden zetten in een echt huis, ver weg van de woonwagenwoningen in het asielcentrum – hadden we een echte trap. Vóór die trap had ik geen idee van wat ik daarvoor miste. Hoe kon ik het plezier kennen van het op en neer rennen op de twaalf traptreden voordat ik er daadwerkelijk op kon rennen?
Met In gratitude verwijs ik naar dit moment van begrijpen wat er is als het er plotseling niet meer is. Ik vroeg mezelf af, hoe kan ik zichtbaar maken wat misschien voor altijd verloren zal zijn? Zijn we in staat om zichtbaar te maken wat onzichtbaar is voor onze ogen, maar bekend voor ons lichaam? Meer dan ons verstand, laat ons lichaam ons herinneren – In gratitude is een mal die nooit gegoten zou kunnen worden, een trap waarvan de twaalf treden nooit volledig bereikt kunnen worden, een deur die nooit gesloten kan worden en een maat die nooit gerustgesteld kan worden. Ongeacht.