Lawrence Weiner (USA, 1942 – 2021)
Studeerde als 16-jarige af aan de Stuyvesant High School, New York City, New York USA
Filosofie- en literatuurstudie aan Hunter College, City University of New York City, USA (niet afgemaakt)
Publicaties
– Statements uitgegeven door The Louis Kellner Foundation en Seth Siegelaub (1968)
– GREEN AS WELL AS BLUE AS WELL AS RED Brest: Zédélé éditions, Reprint Collection (First edition : London: Jack Wendler, 1972)
– Skimming The Water – Menage A Quatre – Lawrence Weiner (Personal Structures Art Projects No 01, 2010)
Onderscheidingen
– The National Endowment for the Arts Fellowships (1976 en 1983)
– The Guggenheim Fellowship (1994)
– The Wolfgang Hahn Prize (1995)
– The Skowhegan Medal for Painting / Conceptual Art (1999)
– Honorary Doctorate of Humane Letters of Graduate Center, City University of New York City (2013)
– The Roswitha Haftmann Prize, Zürich, Zwitserland (2015)
– The Aspen Award for Art (2017)
Bekende tentoonstellingen in Nederland
– Op Losse Schroeven: Situaties en cryptostructuren, Stedelijk Museum, Amsterdam (1969)
– Sonsbeek 71: Buiten de Perken, Sonsbeek, Arnhem (1971)
– Lawrence Weiner Video, Van Abbemuseum, Eindhoven (1979)
– Lawrence Weiner/Works from the Beginning of the Sixties Towards the End of the Eighties, Stedelijk Museum, Amsterdam (1988)
– Licht = (Licht), Joods Historisch Museum, A,sterdam (1990) Voor deze gelegenheid werd de tekst “alle sterren aan de hemel tonen slechts één gezicht”, in het Engels, Jiddisch, Nederlands en Hebreeuws uitgebracht.
Lawrence Weiner woonde en werkte in New York City en Amsterdam.
Lawrence Charles Weiner is een Amerikaanse conceptuele kunstenaar, één van de centrale figuren in de vorming van de conceptuele kunst in de jaren 1960. Weiner wordt beschouwd als een van de grondleggers van het Postminimalisme, waartoe ook kunstenaars als Douglas Huebler, Robert Barry, Joseph Kosuth en Sol LeWitt behoren. Hij kwam begin jaren ’60 naar Nederland en vanwege het inspirerende karakter van de Nederlandse kunstwereld keerde hij in 1970 terug om in zekere zin tot aan het eind van zijn leven te blijven. Waar zijn werk later vaak de vorm aannam van typografische teksten, maakte Weiner in zijn vroege werk gebaren die werden beschreven in eenvoudige verklaringen, waardoor het dubbelzinnig werd of het kunstwerk het gebaar was of de verklaring die het gebaar beschreef. Zoals ‘Twee minuten spuitverf direct op de vloer…’ (uit 1968). In 1968 formuleerde Weiner zijn Declaration of Intent:
1. De kunstenaar mag het werk maken.
2. Het stuk mag gefabriceerd worden.
3. Het stuk hoeft niet gebouwd te worden. Elk van beide is gelijk en in overeenstemming met de bedoeling van de kunstenaar. De beslissing over de conditie ligt bij de curator bij gelegenheid van curatele.
In 1968 kwam ook Weiner’s boek Statements uit dat wordt beschouwd als een van de belangrijkste conceptuele kunstenaarsboeken uit die tijd. Ook leverde hij dat jaar een bijdrage aan het beroemde Xeroxbook (gepubliceerd door Seth Siegelaub). Weiner’s gecomponeerde teksten beschrijven daarin het proces, de structuur en het materiaal, waarbij hij de in de teksten beschreven elementen als zijn materialen aanhaalde. Eind jaren 1960 werd Weiner’s werk gepubliceerd in het tijdschrift 0-9, een avant-garde tijdschrift dat experimenteerde met taal en meaning-making.
Vanaf het begin van de jaren 1970 zijn de muurinstallaties het belangrijkste medium van Weiner, met voorbeelden op talrijke museummuren in de Verenigde Staten en de rest van de wereld. En hoewel Weiner’s werk bijna uitsluitend gebaseerd is op taal, beschouwde hij zijn eigen praktijk als beeldhouwkunst. Weiner werkte in een grote verscheidenheid aan media, waaronder video, film, boeken, geluidskunst met behulp van audiotape, beeldhouwkunst, performancekunst, installatiekunst en grafische kunst. De reden om kunst te maken is volgens Weiner het loswrikken van heersende maatschappelijke opvattingen en het bieden van een ander patroon, een alternatief voor de structuren die onze huidige leefwijze bepalen. In de woorden van Weiner, “Kunst gaat niet over jou. Kunst gaat niet over mij. Kunst gaat over wij.” Als er dan al een eis aan kunst moet worden gesteld, dan is het dat het “openbaar moet zijn”. Met andere woorden, dat het zich bezighoudt met het politieke, oftewel met de dimensie van relaties tot anderen, met collectiviteit en inderdaad, met solidariteit.
