Katie Duck (USA 1951)
Studie moderne dans aan de Universiteit van Utah
Lid van de Salt Lake City Mime Troupe – met tours door VS en EUR (1973-1976)
Oprichter van het gezelschap GROUPO (1979 – 1985)
Docent afd. Theater, choreografie a/d Dartington College of Arts, Verenigd Koninkrijk (1985 – 1990)
Docent bewegingsonderzoek, improvisatie en compositie a/d Hogeschool v/d kunsten, A’dam (1991-2021)
Initiator van Magpy Dance Compagny (int. dansgezelschap met focus op improvisatie) (1995-2005)
Katie Duck is danseres, choreografe en lerares. Ze verliet de Verenigde Staten in 1976 om in Amsterdam te gaan wonen en toerde door heel Europa als performer in soloproducties en in producties met onder andere Carlos Traffic en Jango Edwards. Ze veranderde haar naam in Katie Duck toen ze in 1976 met haar eerste solo “duck play” door Europa toerde. Sindsdien gebruikt ze deze naam als haar artistieke identiteitstitel. Gedurende haar carrière heeft Katie samengewerkt met muziekartiesten die haar passie delen voor samenwerken en het samenbrengen van muziek, tekst en dans, waarbij improvisatie wordt gebruikt als middel om kunstvormen te combineren en live composities uit te voeren. Ze heeft opgetreden in duetten en in ensembles met muziekartiesten Derek Bailey, Han Bennik, Andy Moore en vele anderen. Katie heeft talloze dans- en muziekimprovisatie evenementen geïnitieerd in haar drie thuisbasissen Nederland, Italië en Engeland. Sinds 1995 organiseert ze workshops in studio zeven in Amsterdam. Ze is curator van improvisatie zondagsessies en dinsdag workshops in het cultureel centrum OT301 in Amsterdam. Haar initiatieven hebben onder andere geleid tot maandelijkse improvisatieseries en improvisatiefestivals, onder andere in Frascati, Fijnhout Theater en de Melkweg in Amsterdam.
Bij Omstand toonde Katie Duck een performance die ze losjes baseert op een (zelfgeproduceerde) soundscape, met daarin het geluid van een drone gemixt met geluidsopnames van de Iraanse fluitspeler Mohamad Mehdi Behrad, ook bekend als Delnava (wat verlicht hart betekent in het Perzisch) en met wie ze in 2023 samenwerkte. Behrad bespeelt de perzische Ney, een fluit die traditioneel door de Iraanse herders wordt bespeeld. De performances van Katie Duck werken als ervaringen van het aanwezig zijn in een klankgedreven ruimte, met een flirt naar het publiek. Het is een combinatie van bewegen, zien, horen, voelen aftasten en het zich bewust vrijwillig blootgeven voor een publiek zodat ze zich hopelijk herinneren wat ze gezien, gehoord en gevoeld hebben, lang nadat de live performance is afgelopen.
