Dirk Braeckman (BE, 1958)
Koninklijke Academie voor Schone Kunsten te Gent, afdeling foto en film (1977 – 1981)
Doctor honoris causa aan de Vrije Universiteit Brussel (2021)
Docent en lector fotografie, o.a. a/d KASK, Antwerpen en de Jan van Eyck Academie, Maastricht (1994 – 2002)
Vertegenwoordigde België op de 57e Biënnale van Venetië (2017)
Lid van de Koninklijke Vlaamse Academie van België voor Wetenschappen en Kunsten (Sinds 2019)
Zijn werk is opgenomen in museum- en privécollecties over de hele wereld, zoals de permanente installatie in de Sfinxzaal van het Koninklijk Paleis, Brussel, BE in opdracht van de Koninklijke Familie van België. Zijn werk wordt nationaal als internationaal tentoongesteld, met solotentoonstellingen in The Modern Art Museum of Fort Worth (VS), LE BAL (Parijs), De Pont (Tilburg), De Appel (Amsterdam), S.M.A.K. (Gent), BOZAR (Brussel), M (Leuven) en ROSEGALLERY (Santa Monica, CA).
Dirk Braeckman woont en werkt in Gent, België
Dirk Braeckman geldt als een van de meest vooraanstaande hedendaagse Belgische kunstenaars. Hij heeft als beeldend kunstenaar vanaf het midden van de jaren 1980 een indrukwekkend oeuvre opgebouwd, werkend met het medium fotografie en, meer recentelijk, video. Braeckman is fotograaf, maar in de eerste plaats toch vooral een ‘beeldenmaker’, die de fotografie en het afdrukken ervan als artistiek middel gebruikt. Braeckman fotografeert geen gebeurtenissen of karakters, maar plaatsen. Zijn eerste referentie is niet de artistieke of journalistieke documentaire fotografie, maar de westerse beeldtraditie zoals die voornamelijk binnen de schilderkunst is ontwikkeld en door de eerste generaties fotografen werd overgenomen. Opvallend is dat Braeckman daarbinnen zijn specifieke stijl precies uitkiest. Zijn beelden zijn schaduwen van schaduwen. Geen situaties, geen drama en geen anekdotiek, nauwelijks portretten, geen landschappen, maar wel variaties op en combinaties van het interieur. De ramen van zijn kamers zijn afgeschermd met gaas, de gordijnen dichtgetrokken of het raam kijkt uit op een blinde muur. Wanneer er een zeldzame keer toch licht binnenvalt of er sprake is van een uitzicht, voegt dat licht zich in de algehele grijzigheid van de kamer. De werken van Braeckman tonen bijna niets van het verlangen dat overal woekert, en een beetje licht dat niettemin verblindt en daarmee zowel verduistert als verlicht.
(Bron: Sans Issue. Over de voorstelling vd ruimte bij Dirk Braeckman – De Witte Raaf #158, juli-aug. 2012)
