Nel Aerts (1987)
bouwt al geruime tijd aan een immer uitdijend arsenaal van kleur- rijke, antropomorfe figuren en doet dat met een zeer herkenbare beeldtaal, die in ieder medium onmiddellijk valt te herkennen. Bovendien tast ze met het vlakke perspectief, de karakteristieke figuren, de terugkerende motieven en grote kleur- vlakken de grenzen af van de traditionele media. Op fluïde wijze combineert ze het maken van collages, pentekeningen, textielwerk en schilderijen, waar steeds een experimentele, pretentieloze do-it-yourself houding en gortdroge humor in door- klinken. Wie kijkt er eigenlijk naar wie? De figuren naar elkaar, of kijken ze naar ons? Wij naar onszelf, of is het de kunstenaar die naar zichzelf kijkt?
