Keiko Sato (1957, Fukushima, JP) studeerde Fine Arts aan Goldsmith’s College in Londen, waarna ze een Master studeerde en afrondde aan de Jan van Eyck Academie in Maastricht. Ze woont en werkt in Nijmegen. Sato’s werken zijn te zien geweest in een breed scala aan tentoonstellingsruimtes, waaronder Museum Valkhof in Nijmegen (2017), Club Solo in Breda (2018), Machinery of me in Arnhem (2019), het Verwalterhaus in Berlijn (2019) en Kunstplatform Link in Zwolle (2024).
Aan de hand van kunst-installaties en sculpturen verkent Keiko Sato thema’s met betrekking tot identiteit, herinnering en culturele wortels. Haar werk kenmerktzich door een diepgaande verkenning van het verleden, het heden en de ambigue relatie tussen beiden, waarbij ze vaak verborgen of vergeten verhalen belicht. Sato’s kunstpraktijk is doordrenkt met politieke, historische en persoonlijke thema’s. Ze creëert landschappen van verval, of “vloerschilderijen,” die een melancholische ondertoon dragen en verwijzen naar persoonlijke trauma’s en de geschiedenis van haar familie. Als dochter van een voormalige kamikazepiloot en getuige van de aanslagen op de Twin Towers in 2001, verwerkt Sato thema’s van herinnering en verlies in haar werk. Zo gebruikte ze bijvoorbeeld in haar installatie Vicious Circle (2016) kabels en afval om naar de kernramp van Fukushima te verwijzen.
Sato nodigt het publiek uit om de kwetsbaarheid van haar kunstwerken te betreden, waarbij elke stap onvermijdelijk een spoor achterlaat, wat de bezoeker dwingt na te denken over diens eigen invloed. Haar gebruik van natuurlijke materialen zoals hout en zand, gecombineerd met door mensen gemaakte objecten als beton, plastic of sigarettenpeuken, vervaagt de grens tussen het kunstwerk en de omgeving. Ze creëert zo een wereld waarin constructie en destructie als kringloop samenkomen, waarbinnen zelfs het kleinste spoor zijn plaats heeft.
Conversion (site specific)
Untitled, Cigarette butts, ashes and branches (peeled skin from the edge of twigs), site specific, 1996-2024
In 1996, toen Sato drie jaar lang sigaretten rookte, begon ze zich in haar studio te interesseren voor de betekenis van sigarettenpeuken en as. Deze afgedankte materialen symboliseren de overblijfselen van menselijke gewoonten en verlangens. Ondanks hun onsmakelijkheid, vooral qua geur, zag Sato ook schoonheid in de peuken en as. Ze transformeerde deze objecten in miniatuurfiguren die de vergankelijkheid van het leven weerspiegelen. Door de peuken te combineren met natuurlijke elementen, zoals takjes, creëerde ze een landschap dat herinneringen oproept aan een luchtfoto van een slagveld. Sato speelt met dit werk in op de veranderende betekenis van objecten door de tijd heen. Waar sigaretten vroeger alledaagse gebruiksvoorwerpen waren, zijn ze nu zeldzamer en is hun schadelijkheid algemeen bekend. Het verzamelen van sigarettenpeuken is steeds moeilijker geworden, maar voor Sato blijven ze een krachtig symbool van menselijke gewoonten en vergankelijkheid. Gedurende dertig jaar bewaarde ze duizenden sigarettenpeuken in haar studio, een getuigenis van hoe de betekenis van objecten kan veranderen. Haar werk blijft hiermee een uitnodiging om stil te staan bij de blijvende invloed van de mens op zijn omgeving.