Expositie

WERKPERIODE THIJS LINSSEN

studio omstand

 

WERKELIJKHEID EN FICTIE
Interview door Peter Nijenhuis, 4 mei 2017
Thijs Linssen studeerde in 2011 af aan de afdeling Fine Art van ArtEZ in Arnhem. Hij nam deel aan de Biënnale Gelderland van 2014 en de Unfair in Amsterdam. Thijs Linssen was in 2015 oprichter en een van de organisatoren van de Get Fed Art Fair en beheert de Kleurruimte, een kunstetalage in de Arnhemse Arke Noachstraat. In maart en april van 2017 nam hij als artist in residence deel aan het project de Geheime Bunker.
 \\ Waar gaat je belangstelling naar uit?
Ik ben al sinds ik een kind was, geïnteresseerd in de breuk tussen werkelijkheid en fictie. Wat mij bijzonder aanspreekt zijn zogenaamde the making of-films. Je ziet overtuigende scènes uit een speelfilm, maar ook de momenten die  daar in werkelijkheid op volgen en die  die je als bioscoopbezoeker nooit ziet: het moment waarop de regisseur stop roept, de camera wat naar achteren wijkt en het filmdecor in beeld verschijnt. De fictie van de film wordt dan weer een deel van de werkelijkheid. Bij dat laatste, de werkelijkheid, kun je vragen stellen. Zijn werkelijkheid en fictie inmiddels niet onontwarbaar vervlochten? Mensen zien zoveel beelden en digitale reconstructies van gebeurtenissen dat die beelden en reconstructies min of meer hun eigen ervaringen worden. Misschien zijn die wel sterker dan wat ze zelf ervaren of zich herinneren. De film doet de werkelijkheid na, maar het gewone leven is steeds meer film.
\\ Was je met dit onderwerp al bezig op de kunstacademie?
Niet onmiddellijk. Als student woonde ik in Presikhaaf. Die wijk werd gerenoveerd. Flats werden afgebroken en mensen die vertrokken zetten veel van hun huisraad op straat. Voor ik ’s ochtends naar de kunstacademie ging, zocht ik in de hopen huisraad naar bruikbare spullen. Die gebruikte ik om op school assemblages en decor-achtige installaties te bouwen. Mijn vriendin deed in die tijd een opleiding Communicatie en Multimedia Design, hier aan de Hogeschool van Arnhem Nijmegen. Dat is een nogal technische studie. Mijn vriendin was op een gegeven moment bezig met After Effects en na verloop van tijd was ik daar ook mee bezig. Je weet hoe zoiets gaat. After Effects is een programma dat je gebruikt voor visuele effecten in films en animaties. Je kunt er dingen mee doen waarvan je dacht dat die alleen mogelijk waren in grote studio’s. Dat is nogal verrassend. Opeens kan jij dat ook na een paar keer proberen. Je kunt er uren mee bezig kunt zijn, want je ontdekt telkens nieuwe mogelijkheden. Als je de techniek onder de knie begint te krijgen, ga je nadenken hoe je het kunt gebruiken om er kunst mee te maken. In mijn werk gaat het niet om de visuele effecten op zich. Ik gebruik After Effects en andere programma’s als gereedschap om iets anders te maken. De ene keer speelt technologie een grotere rol dan de andere. Mijn werk is vaak een combinatie van objecten en decors die ik zelf maak en beelden die ik achter een computer fabriceer en waarin beelden van die objecten en decors een rol spelen. Ook dat geldt trouwens niet voor al mijn projecten. De film Bits of Silence maakte ik door het spel GTA5 in de director modus te zetten. In GTA5 beweegt de speler zich door een al bestaande stadswereld. Die wereld verandert door zijn beslissingen en handelingen. In de director modus – waar je niet in speelt, maar waarbij het spel verandert in een soort Hollywood-set, gebeurt er wat dat betreft niets. Je ziet alleen maar beelden van de stad: straten met voorbijrijdende auto’s, mensen die op de stoep van een kantoor een sigaret roken of in een sportschool met gewichten oefenen. De stad verkeert in een tijdsvacuüm. Die enigszins surrealistische beelden heb ik gefilmd en gemonteerd. Een kunstmatige stem spreekt een voor dit project geschreven tekst uit in de ik-vorm. De fictieve ik-persoon is een bewoner van de stad waar het spel zich afspeelt. Hij kijkt naar de beelden van de stad en stelt een reeds vragen over de zin en de werkelijkheid van wat hij ziet en over zijn eigen werkelijkheid als personage. Bits of Silence is een poging om de zaak om te keren. Niet ik of jij kijken naar het spel en vragen ons af wat de status zou kunnen zijn van de werkelijkheid of de fictie van het spel en de fictieve personen die erin optreden. Het is een van die fictieve personen die naar de wereld van het spel kijkt en zich vragen stelt die impliciet ook betrekking hebben op de wereld en de werkelijkheid buiten het spel.
\\ Wat heb je in de Geheime Bunker gedaan?
Ik had het plan om de Bunker virtueel om te bouwen tot een toegankelijke kunstplek, een galerie, een museum of zoiets. Eenmaal ter plekke kwam ik tot de conclusie dat de grond om de bunker meer mijn aandacht trok. Ik heb vervolgens het terrein verkend om de Bunker heen. Het is er niet mooi, maar wel interessant. Er lagen, zo net na de winter, opmerkelijk veel lagen bladeren, want het terrein wordt door niemand onderhouden. Ik vond ook een intrigerend elektriciteitshuisje. Minstens zo interessant waren de omgewaaide bomen, in verschillende stadia van ontbinding en overwoekerd met schimmels en mossen. Sommige dode bomen, staan er ontdaan van hun kroon nog steeds met hun wortels in de grond. Al met al een apocalyptisch landschap. Ik heb van de verschillende plekken en het elektriciteitshuisje 3D-scans gemaakt. Dat doe je door om objecten heen te lopen en al draaiend op verschillende hoogtes foto’s te nemen. De foto’s zet je in het programma Autodesk ReMake. Dat programma maakt er 3D-scans van. Je krijgt een soort driedimensionale happen uit het bos. Die plekken kun je rond laten draaien, als een taart in een etalage, maar je kunt je er ook virtueel doorheen bewegen, erin kruipen als het ware. Met de 3D-scans en het programma Unreal ReMake 4, een programma waarmee je spelletje en animaties maakt, wil ik een film maken: een hyper romantische dwaaltocht door een virtueel bos. Interessant zijn natuurlijk de vertekeningen en de niet te duiden plekken en zones die veroorzaakt worden door de technologie. Hoe kun je die onvoorspelbare bijwerkingen en oneffenheden van de technologie gebruiken? Hoe kun je de technologie, die ons bestaan steeds kunstmatiger en onnatuurlijker maakt, uitspelen tegen onze sentimenten, ons verlangen naar een ongerepte natuur die dankzij de technologie, allang niet meer bestaat? Dat zou kunst zijn en de zaak boven zichzelf uittillen. Maar zover ben ik nog niet. Ik moet Unreal Engine 4 onder de knie krijgen. Ik moet er waarschijnlijk iemand bijhalen die me voorruit kan helpen. Autodesk ReMake vraagt, en dat is nog maar één van de obstakels, nogal wat rekenkracht. Eerst zal ik de veel te zware 3D-scans moeten om zetten in iets dat in Unreal Engine 4, het filmprogramma, gebruikt kan worden. Het is een avontuur, maar qua tijdsinvestering nogal een opgave.

gerelateerde kunstenaars WERKPERIODE THIJS LINSSEN