PULSE 3

met: Ronald de Ceuster, Marjolein de Groen en Caroline Kortenhorst.

PULSE 3 was van 9 t/m 31 januari 2016

PROGRAMMA:

Turbinekamers >>  “The Drip” door Marjolein de Groen
The Drip; dit keer is er niets van gelogen. Het is precies zoals het is; ijsklontjes, kano’s, vishaakjes, vastgepinde steden, nattigheid en frisse luchten. Curator: Marjolein de Groen voor Studio Omstand.

foto; ‘Boswerk’, Marjolein de Groen, Piëzoprint, 2015

De Accuruimte presenteert: Museum 5VEP “Moving Grid” door Ronald de Ceuster
Curator: Heidi Linck.
Tekeningen die al op een plek aanwezig zijn, zoals architectonische structuren en vormlijnen van objecten, zien we doorgaans over het hoofd. De Ceuster maakt deze tekeningen niet alleen zichtbaar, maar verzelfstandigt ze tot sculpturen in de ruimte. In de Geheime Bunker vervormde hij de harde vormen en rechte lijnen tot levende en eigen-wijze weefsels, door de lijnen te volgen met rubberkit en purschuim.

Lifted’ foto Ronald de Ceuster

Het Paviljoen: “Geijdend Glim” door Caroline Kortenhorst
Gedijend Glim is een project van Caroline Kortenhorst. Speciale Workshop op 9 januari tijdens de opening, onder leiding van Caroline Kortenhorst. Kom meewerken aan een héél groot kunstwerk dat in het Paviljoen zal worden opgehangen. Deze activiteit is voor jong en oud. Meegroeien kan al vanaf 4 jaar.

Gedijend Glim
(Caroline Kortenhorst)

goed het glim, het moet groeien
show mee hoe mooi het gaat zijn
hoe langer hoe vetter hoe beter het blikkert
hoe boeiend de spettere hetere kick

Verslag; door Amber Kroesbergen
Solotentoonstelling in de Turbinekamers / “The Drip” van Marjolein de Groen /
onderdeel van PULSE 3, was te zien van 9 t/m 31 jan. 2016.

“The Drip” is een tentoonstelling die licht als onderwerp heeft, zonder dat
dit de letterlijke weergave nodig heeft. Terwijl je door de zalen loopt, is 
het enige verstrijken van tijd de verschillende sferen die langskomen. Opbouw 
en afbouw, een onderzoek naar de grenzen tussen fotografie en kunst, 
tentoongesteld in verticale ruimtes, onderstreept door het horizontale werk 
van Marjolein de Groen.

De Groen vatte de tentoonstellingsruimtes op als een aaneenschakeling van 
zalen, waarin de hoogte en het monumentale, maar vooral het licht een grote 
rol speelt. De eerste zaal is schemerig, in de ruimte hangen 2 piezografieën. 
De eerste piezografie is gebaseerd op een foto van de lichten van New York. 
De tweede is een foto van een donker bos, met middenin een lichtbron. In deze 
zaal wordt verder een film getoond op een mobiele telefoon. De film bekijk je 
als het ware door een kijkgat. Je ziet een zwemmende man in de golven, of heeft 
de persoon in kwestie hulp nodig? De volgende ruimte is licht en luchtig, nog 
versterkt door de kunstenares door het toevoegen van heel wit licht. Het eerste 
werk is vanaf een afstand bijna abstract, maar is bij nadere beschouwing een foto. 
Ertegenover hangt een foto van een persoon in of op het water. De foto straalt 
iets etherisch uit, het is bijna ontastbaar. In de aansluitende ruimte neemt het 
licht weer af. Het werk dat boven de deur hangt is weer met de computer getekend. 
Omdat het zo hoog hangt moet hier met afstand naar gekeken worden. Het 
fotografische werk er tegenover straalt dezelfde zwaarte uit als het werk in 
de eerste zaal. Het is een contrast tussen zwart, wit en blauw en een verwijzing 
naar water en aarde. De laatste ruimte is donker, het licht volledig verdwenen. 
Een ruimt vullende video-installatie toont een projectie van grote smeltende 
ijsblokjes. Het geluid versterkt de vallende druppels. Vanuit de vloer rijst mist 
op. Op de andere muur wordt op een klein formaat videoscherm een voorstelling 
getoond van een deur die voorzichtig opent tot een kier en dan weer dichtslaat. 
Het zijn beelden die iets van stilte, van eenzaamheid in zich dragen.